Przekroczenie progu przedszkola jest niezwykle trudnym,
ale też ważnym momentem nie tylko dla niego, ale także dla jego całej rodziny.
Jest to sytuacja, która niewątpliwie rozbudza wiele emocji, dlatego ważne jest by odpowiednio do tego przygotować dziecko. W tym celu należy wzbogacić dziecko o pozytywne doświadczenia w kontaktach
z rówieśnikami oraz dorosłymi, rozwijać samodzielność w czynnościach samoobsługowych.
Adaptacja odbywa się nie tylko w przedszkolu, ale także w domu za sprawą rodziców. Rodzina jest pierwszym naturalnym środowiskiem społecznym dziecka, a wraz ze wzrostem i rozwojem poszerza się o przedszkole później szkołę czy grupę rówieśniczą.
Przedszkole jest bardzo ważnym i potrzebnym elementem w rozwoju społecznym dziecka. Dla każdego dziecka przekraczającego po raz pierwszy próg przedszkola oznacza to konieczność przystosowania się do wielu zmian takich jak: dłuższe rozstanie z rodzicem, podporządkowanie się regułom
i zasadom obowiązującym w przedszkolu, przebywanie wśród nowych kolegów, nowych dorosłych. Niekiedy będzie to budzić u dziecka wiele przykrych napięć emocjonalnych. Rolą rodzica jest więc wsparcie
i towarzyszenie dziecku w tym intensywnym dla niego czasie, tworzenie pozytywnego obrazu przedszkola jako bezpiecznego miejsca.
Proces adaptacji może trwać od kilkunastu dni do nawet kilku miesięcy.
Co zrobić by okres adaptacji przebiegał jak najłagodniej i był jak najkrótszy:
- Pozytywnie nastawiać dziecko do przedszkola, jak najwięcej rozmawiać o przedszkolu, o zabawie z kolegami;
- Przyzwyczajać dziecko stopniowo do pobytu w przedszkolu (pozostawiamy je na kilka godzin, później wydłużamy pobyt);
- Stosować krótkie pożegnanie z dzieckiem (unikamy niekończących się rozmów, tłumaczeń przed salą);
- Dotrzymywać obietnic (określać czas przyjścia, np. przyjdę po obiedzie i dotrzymać słowa- dziecko będzie wtedy ufać rodzicowi);
- Stosować miłe komunikaty (nie należy stosować zwrotu „nie bój się”, bo uświadomimy mu, że jest coś czego mógłby się bać, zamiast tego mówimy, np. „dobrej zabawy”);
- Nie wnosić dziecka siłą na rękach, gdyż wtedy trudniej będzie się mu rozstać z rodzicem. Wprowadzamy je na własnych nogach;
- Poświęcać dziecku więcej czasu niż zwykle, chodzić z nim na spacery, czytać ulubione bajki, rozmawiać;
- Ściśle współpracować z nauczycielem, gdyż relacje oparte na wzajemnym zaufaniu przyniosą oczekiwane rezultaty;
- Nie pokazywać dziecku swoich emocji, zwłaszcza negatywnych, gdyż i ono bardziej będzie je odczuwać.
Opracowała: Jolanta Łukaszuk